Uitgelicht onderzoek: Bewegen om spierafbraak bij Duchenne te remmen en medicijnwerking te versterken

In de serie Uitgelicht Onderzoek delen we inspirerende projecten die dit jaar subsidie hebben gekregen van het Duchenne Parent Project. Onder het thema ‘The Future of Duchenne’ hebben we zeven jonge onderzoekers gefinancierd die een carrière in het onderzoek rondom Duchenne nastreven. We vragen deze onderzoekers naar hun project: waar gaat hun onderzoek over en wat hopen ze te bereiken? Zo krijgen we een kijkje in nieuwe ontwikkelingen die het leven met Duchenne kunnen verbeteren. 

Justin P. Hardee van de Universiteit van Florida onderzoekt hoe specifieke beweegprogramma’s spierafbraak bij Duchenne kunnen vertragen. Het project focust zich op inspanningsgevoelige routes. Hierbij wil het niet alleen de voortgang van de ziekte belemmeren, maar ook de werking van bestaande medicijnen versterken. 

Bewegen om spierafbraak bij Duchenne te remmen

Bij mensen met Duchenne spierdystrofie (DMD) en in relevante muismodellen is een verminderd oxidatief metabolisme betrokken bij ziektepathologie en -progressie. Uithoudingsoefeningen, een bekende niet-farmacologische interventie, kan de fysieke functie verbeteren fysieke functie bij verschillende gezondheidsproblemen, zoals veroudering, diabetes en kanker. Hoewel specifieke beweegprogramma’s voor DMD nog moeten worden gedefinieerd, hebben een aantal eerste onderzoeken gekeken naar de haalbaarheid en veiligheid van beweegoefeningen. De huidige richtlijnen van de ‘DMD Care Considerations Working Group’ omvatten regelmatige aerobe oefeningen (bijvoorbeeld zwemmen en fietsen) in het vroege stadium van de ziekte, maar na het verlies van het loopvermogen zijn een deel van deze oefeningen niet meer haalbaar. Therapeutische strategieën die het adaptieve potentieel van spieren benutten om te oefenen, zouden een vooruitgang voor het veld zijn.  

Farmacologische middelen die bekend staan als ‘oefeningsmimetica’ zijn veelbelovend. Dit omdat ze voordelen opleveren die lijken alsof er oefeningen gedaan zijn, ongeacht het ziektestadium en ongeacht de noodzaak om zelf te oefenen. Dit project kijkt naar de rol van dit soort middelen en hoe dit mogelijk werkt. Dit via de oestrogeen gerelateerde receptoren (ERR’s), en hoe die een rol kunnen spelen bij de her–modellering van het oxidatieve metabolisme bij inspanning in dystrofische spieren.